به گزارش خبرگزاری بینالمللی قرآن(ایکنا)، جهان اقتصاد نوشت: صدای بسیاری این روزها درآمده است. هنرمند، ورزشکار، سیاست مدار و افرادی دیگر از قشرهای مختلف بعد از ارائه بودجه از سوی حسن روحانی به مجلس از روند اصلاحات در کشور ابراز ناامیدی کردند و برخی نیز از رایی که دادند پشیمان شدند. گرچه اعلام پشیمانی از سوی عدهای به این زودی درست نیست زیرا کسانی که در ۲۹ اردیبهشت به روحانی رای دادند تصمیم گرفتند که او چهار سال رئیس جمهور ایران باشد نه فقط چند ماه. اما به هر حال اظهار نظر در رابطه با عملکرد چند ماهه دولت حق همه مردم به خصوص کسانی که به ایشان رای دادند هست.
موضوع افزایش سه برابری عوارض خروج از کشور این روزهای به پرحاشیهترین بخش بودجه تبدیل شده است و بسیاری به آن انتقاد کرده اند. جلب آنجایی است که رئیس سازمان میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی هم با ارائه چنین طرحی مخالفت کرده است. شاید در نگاه اول این بخش از بودجه بسیار مهم به نظر برسد اما اگر کمی از دنیای مجازی فاصله بگیریم و نگاهی عمیق به بودجهای که حسن روحانی به مجلس پیشنهاد کرده است بیاندازیم متوجه خواهیم شد که بودجه ۹۷ سوراخهای عمیقتری دارد که گویا در سایه پیشنهاد سه برابر شدن عوارض خروج از کشور پنهان شده است.
نمونههایی از آنها را لازم است که در این جا بیاوریم:
زمانی که از مردم تهران پرسیده شود که آیا هزینههایی که شهرداری تهران در کلان شهر تهران میکند ملموس هست یا خیر با جوابهای متفاوتی مواجه خواهیم شد. قطعا عدهای بسیاری هم نظر با یکدیگر خواهند گفت که توسعه مترو در سالهای گذشته باعث شده تا تغییرات ملموسی در شهر مشاهده کنیم. نوسازی ناوگان حمل و نقل عمومی در بخشهایی از شهر نیز بسیار قابل لمس است. اما بخشهایی نیز وجود دارد که وقتی از مردم پرسیده شود که شهرداری تهران در آنجا هزینه کرده یا میگویند دروغ است و یا خواهد گفت که درست مدیریت نشده و پولهای بیتالمال به هدر رفته است.
این مشکل را میتوان به بخشها و شهرهای دیگ نیز تعمیم داد. حال سوال اینجاست، آیا در بودجه ۹۷ بخشهایی وجود دارد که وقتی از مردم درباره آنها سوال شود بگویند سالهاست هیچ اتفاقی در زندگی ما رخ نداده است؟
اگر عدهای تعصب و برخی باورها کنار بگذارند و با مردم همراه شوند متوجه خواهند شد که بخشهای زیادی در بودجه ارائه شده به مجلس وجود دارد که بدون آنکه عامه مردم از آن بهره ببرند فقط باعث هدر رفتن پولهای بیتالمال میشوند.
شاید این پیگیری از رئیس سازمان برنامه و بودجه، آقای محمد باقر نوبخت که معمولا به سوالهایی که برای پاسخشان نیازمند کمی شجاعت است و ایشان جوابی مناسب نمیدهند به جا باشد و با جدیت سوال شود که جامعهالمصطفی در سال ۹۶ در زندگی مردم چه تاثیر مثبتی داشته که در سال بعد باید بودجه آن با رقم قابل توجهی افزایش پیدا کند؟
نمونههای بسیاری مانند جامعه المصطفی وجود دارد که مردم از حضور آنها در کشور بهره چندانی نمیبرند اما سال به سال شاهد افزایش بودجهشان هستند.
به نظر میرسد آقای نوبخت وقتی در میان نمایندگان یا در مقابل دوربین صدا و سیما مینشیند و میبا صراحت میگوید پول نداریم، نگاهی به دست آوردهای خود در برنامهریزی بودجه بیاندازند که با پولهایی که میشد در صنعت، معدن، نیرو و غیره استفاده کرد تا به معیشت و زندگی مردم کمک کند چه کرده است.
معلولین فریاد میزنند که نیازمند کمک دولتی هستیم، دولت میگوید پول نداریم.
بیماران خاص میگویند اگر دولت هزینه کند میتواند اوضاع امیدوانهتری به آینده داشته باشیم، اما دولت میگوید پول نداریم.
بهتر است سوراخهای بودجه گرفته شود تا دولت در مقابل مردم شرمنده نباشد و دیگر مجبور نشود به مردم بگوید پول نداریم.