نگاهی به مباحث تربیتی نشست‌های جامعة‌المصطفی در اندونزی
گروه بین‌الملل ــ دفتر نمایندگی جامعة‌المصطفی(ص) در اندونزی از مراکز دینی فعال در این کشور است که در ایام و مناسبت‌های مختلف پذیرای علاقه‌مندان در نشست‌ها و محافل مذهبی است.
حجت‌الاسلام محمدجواد اسعدی، نماینده جامعة‌المصطفی(ص) العالمیه در اندونزی، در گفت‌وگو با ایکنا درباره فعالیت‌های این مرکز در جاکارتا، پایتخت اندونزی، اظهار کرد: برگزاری جلسات قرائت و تفسیر قرآن کریم برای علاقه‌مندان از جمله فعالیت‌هایی است که در این مرکز انجام می‌شود.
وی با اشاره به مباحثی که در این جلسات مورد طرح و بررسی قرار گرفته است، گفت: رابطه میان روزه و تقوا از جمله موضوعاتی بود که در ماه رمضان در این جلسات مورد توجه قرار گرفت.
به گفته حجت‌الاسلام اسعدی در نشست‌های ماه رمضان نمایندگی جامعة‌المصطفی در اندونزی، سخنرانی‌ها و مطالبی درباره عبادت و نماز و روزه ایراد شد که متن یکی از سخنرانی‌های که خود وی در این محافل ایراد کرده، بدین شرح است:
«همه عبادات واجب دو وجهه ظاهری و باطنی دارند؛ هنگامی که عبادات واجب دارای شرایط لازم نباشند، عبادت‌کننده به درجات باطنی آنها راه پیدا نمی‌کند.
ذکر باید انسان را به یاد خدا بیندازد. افراد بسیاری هستند که ذکر می‌گویند، اما فکر و ذهنشان اصلاً به یاد خدا نیست و ذکر فقط بر روی لب آنها گفته می‌شود، اما هیچ وقت یاد خدا نمی‌کنند، در حالی که ذکر باید با خلوص نیت و از صمیم دل گفته شود.
روزه نعمتی از نعمات الهی است که باید نسبت به آن شاکر بود. نعماتی که خداوند برای مخلوقاتش آفریده است، بی‌شمار و غیرقابل شمارش هستند. انسان نه فقط قادر به شمارش نعمات الهی نیست، بلکه نمی‌تواند شکرگزار همه آنها باشد.
بیدار شدن از خواب در هنگام صبح، بیدار شدن از مرگ موقت است که اولین نعمت به شمار می‌آید. شنیدن صدای اذان صبح نعمت دیگری است، زیرا بسیاری از افراد هستند که قادر به شنیدن این نوا نیستند.
دسترسی داشتن به آب برای گرفتن وضو نعمت دیگری است که در اختیار ما قرار دارد و کسانی که به آب دسترسی ندارند باید تیمم کنند. ایستاده نمازخواندن موهبتی است که برخی از افراد توانایی انجام آن را ندارند. این نعمات را اشخاص سالم احساس نمی‌کنند و وقتی آنها را از دست بدهیم متوجه می‌شویم که چه نعماتی در اختیار داشته‌ایم.
همان طور که علم و ایمان درجاتی دارد، اعمال واجب نیز این گونه هستند. نمازخواندن و روزه گرفتن هم درجاتی دارند و در صورت برخورداری از شرایط روحی و حضور قلب در نماز، این عمل واجب مورد پذیرش قرار می‌گیرد که در غیر این صورت در درجات پایین جای می‌گیرد.
اگر نمازگزار خشوع و خضوع را با حضور قلب در نماز همراه کند، قطعاً نمازش درجه بالاتری را دارا خواهد بود و بنا به آنچه خدا در قرآن فرموده است، مانع از ارتکاب فحشا و منکرات در انسان می‌شود.
روزه نیز مانند نماز در پایین‌ترین درجه، روزه عوام به شمار می‌آید که سبب رفع تکلیف است. پس از آن روزه خواص جای دارد که پرهیز از همه محرمات به همراه روزه‌داری است. برترین مرتبه این فریضه واجب نیز روزه خواص است که همه جوارح از هر گونه اشتغالی به غیر از خداوند پرهیز می‌کند».
انتهای پیام
