رساله‌ای که با نام «العبد محمدتقی بهجت» منتشر شد
گروه اجتماعی: آیت‌الله‌العظمی بهجت هیچگاه اقدام به انتشار رساله عملیه نکرد تا اینکه با درخواست‌های پی در پی افراد راضی شد تا فتاوایش بدون ذکر نام به چاپ برسد.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) از گیلان، آیت‌الله محمدتقی بهجت فومنی در اواخر سال 1334 هجری قمری در خانواده‌ای دیندار و تقوا پیشه در شهر مذهبی فومن واقع در استان گیلان، چشم به جهان گشود؛ هنوز 16 ماه از عمرش نگذشته بود که مادرش را از دست داد و از اوان کودکی طعم تلخ یتیمی را چشید.
کربلایی محمود بهجت، پدر آیت‌الله بهجت از مردان مورد اعتماد شهر فومن بود و در ضمن اشتغال به کسب و کار، به رتق و فتق امور مردم می‌پرداخت و اسناد مهم و قباله‌ها به گواهی ایشان می‌رسید؛ وی اهل ادب و از ذوق سرشاری برخوردار بود و مشتاقانه در مراثی اهل بیت(ع) به‌ویژه حضرت اباعبدالله‌الحسین(ع) شعر می‌سرود؛ مرثیه‌های جانگدازی که اکنون پس از نیم قرن هنوز زبانزد مداحان آن سامان است.
تحصیلات ابتدایی را در مکتب‌خانه فومن(استان گیلان) گذراند و در همان شهر به تحصیل مقدمات علوم اسلامی پرداخت؛ در سال ۱۳۴۸ هجری قمری در سن چهارده سالگی به عراق رفت و در کربلا به تحصیل مشغول شد.
ادامه تحصیل در نجف و قم
پس از آن در سال ۱۳۵۲ هجری قمری به نجف اشرف مهاجرت کرد و قسمت‌های پایانی سطح را زیر نظر اساتیدی چون مرتضی طالقانی به پایان رساند؛ وی در آنجا پس از درک محضر میرزای نائینی و آقا ضیاءالدین عراقی به حوزه درسی محمدحسین غروی اصفهانی پیوست و علاوه بر این از محضر سید ابوالحسن اصفهانی و محمدکاظم شیرازی بهره برد و علوم عقلی را نزد سید حسن بادکوبه‌ای فرا گرفت؛ در سنین ۱۷ یا ۱۸ سالگی در سلک شاگردان اخلاقی - عرفانی سیدعلی قاضی درآمد و سپس به ایران بازگشت و چند ماهی را در فومن ماند و پس از تشکیل خانواده بر آن شد که دوباره به حوزه علمیه نجف برود.
در راه قصد زیارت حرم فاطمه معصومه(س) و اطلاع یافتن از وضعیت حوزه علمیه قم را کرد، ولی در طول چند ماهی که در قم توقف کرده بود، خبر فوت استادان بزرگ نجف یکی پس از دیگری شنیده می‌شد؛ لذا او تصمیم گرفت که در شهر قم اقامت کند و در آنجا تحصیلات خود را با حضور در جلسات درس کوه کمری و آیت‌الله‌العظمی بروجردی ادامه دهد؛ پس از چند ماه اقامت در حوزه علمیه قم که نوپا بود، بنا به نقل آیت‌الله مصباح یزدی، برجسته‌ترین شاگرد علمای دینی شد.
آیت‌الله‌العظمی بهجت، اشارات ابن سینا و اسفار ملاصدرا را نزد مرحوم آیت‌الله سیدحسن بادکوبه‌ای فرا گرفت؛ وی در زمان طلبگی در نجف به تدریس سطوح عالی نیز مشغول بود و با ورود به قم به تدریس دروس عالی پرداخت؛ محل تدریس درس خارج وی ابتدا در حجرات مدارس و بعد در منزل شخصی خود و سپس در مسجد فاطمیه واقع در گذرخان تشکیل می‌شد و محل اقامه نماز جماعت و مراجعات عمومی وی نیز همین مسجد بود؛ وی بیش از چهل سال بود که به تدریس خارج فقه و اصول اشتغال داشت.
پس از درگذشت محمدعلی اراکی، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، مرجعیت وی را اعلام کرد و افرادی چون آیت‌الله‌العظمی عبدالله جوادی آملی نیز برای پذیرش مرجعیت از سوی وی نقش داشت؛ همچنین او هیچگاه اقدام به انتشار رساله عملیه نکرد تا اینکه با درخواست‌های پی در پی افراد راضی شد تا فتاوایش بدون ذکر نام به چاپ برسد؛ از چاپ ششم به بعد روی جلد رساله او عبارت «العبد محمدتقی بهجت» نوشته شد.
آیت‌الله‌العظمی بهجت فومنی همه مراتب را با هم حفظ می‌کرد
حجت‌الاسلام والمسلمین علی بهجت فومی، فرزند آیت‌الله بهجت درباره پدرش می‌گوید: آیت‌الله بهجت فومنی همه مراتب را با هم حفظ می‌کرد، مثلا صله رحم و احوال‌پرسی را هنگام صرف غذا انجام می‌داد و قدر همه لحظات زندگی‌اش را می‌دانست؛ پدرم عزم راسخی بر ترک جزئیات معصیت و نماز اول وقت در رسیدن به مقامات معنوی داشت.
سینه آیت‌الله‌العظمی بهجت سرشار از معارف قرآن و اهل بیت(ع) بود و هرگاه خداوند بخواهد بنده‌ای را مورد عنایت ویژه خود قرار دهد، او را فقیه و دانشمند در دین می‌کند؛ مراتب و کمالات عرفانی و معنوی ایشان مشخص نیست و تنها تجلیاتی از احوال روحانی ایشان بر دوستان و آشنایان جلوه‌گر شده است.
محمدتقی بهجت فومنی در ۲۷ اردیبهشت ۱۳۸۸ به علت ایست قلبی درگذشت و در حرم فاطمه معصومه(س) دفن شد؛ مراسم بزرگداشت این مرجع عالی‌قدر جهان تشیع هرساله در زادگاهش فومن بر‌گزار می‌شود.
