«پژوهشنامه اخلاق» به ایستگاه 48 رسید

به گزارش ایکنا، در این شماره از فصلنامه پژوهشنامه اخلاق مقالاتی با عناوین «تحلیل انتقادی آموزه اخلاقی ـ معنوی «ترک تعلقات این‌دنیائی» (از چیستی، امکان‌سنجی و مطلوبیت آن تا تحلیل تطورات معنائی دنیا»، «نظریه اخلاقی و اثربخشی تربیتی»، «روش تدریس هدایت محور؛ پیوست اخلاقی روزآمد برای کارآمدسازی دروس معارف اسلامی در دانشگاه‌ها»، «بررسی تطبیقی نقش وفاداری در استحکام خانواده در تمدن‌ یونان و اسلام»، «تحلیلی بر تأثیر عمل اخلاقی در انسان (با نگرش به آیه هفتم سوره ابراهیم)»، «معیارهای شناختی حل اخلاقی برادران دروغین «استقلال» و «استبداد» قضات براساس منابع دینی»، «تأثیر قاعده حسن و قبح عقلی بر آرای اخلاقی خواجه نصیرالدین طوسی» و «تربیت اخلاقی بر مدار هم‌گرایی باورها و ارزش‌‌‌‌‌‌‌ها» منتشر شده است.

نظریه اخلاقی و اثربخشی تربیتی

در چکیده مقاله «نظریه اخلاقی و اثربخشی تربیتی» آمده است حلقه مفقوده در نظریه‌های اخلاق هنجاری، بررسی میزان تأثیرگذاری حقیقی آنها بر تربیت اخلاقی افراد و جوامع است. نظریه‌های اخلاقی موجود را می‌توان به نظریه‌های فعل مبنا، فاعل مبنا، نظریه‌های ترکیبی و دو کانونی تقسیم کرد. هر یک از این نظریه‌ها نسبت به مسئله تربیت اخلاقی کاستی‌هایی دارند که برخی مثل فعل مبنایان، به حقوق بیشتر نزدیک هستند تا اخلاق. نظریه‌های فاعل مبنا و ترکیبی و دو کانونی هم با وجود توجهاتی به مسئله تربیت، کارایی لازم را در این خصوص ندارند. در دین اسلام با مفهوم ایمان می‌توان به نظریه اخلاقی‌ای دست یافت که علاوه بر برخورداری از ژرف‌اندیشی و توجه لازم به رفتار، نیت، منش و صفات اخلاقی از جامعیت لازم و توجه کامل به رشد اخلاقی برخوردار باشد. نگرش توحیدی اسلام حد نصابی را هم در ابعاد معرفتی، منشی و رفتاری دارد که بدون تحقق آن ارزش اخلاقی ایجاد نمی‌شود.

تحلیلی بر تأثیر عمل اخلاقی در انسان (با نگرش به آیه هفتم سوره ابراهیم)

نویسنده مقاله «تحلیلی بر تأثیر عمل اخلاقی در انسان (با نگرش به آیه هفتم سوره ابراهیم)» در چکیده نوشتار خود آورده است قرآن کریم نگاهی خاص به مسائل اخلاقی را پیش‌روی مخاطبین خویش می‌گشاید و زمینه بسیاری از دیدگاه‌های اخلاقی را فراهم می‌سازد. یکی از این دیدگاه‌های مربوط به کارکردِ(نتیجه، اثر و حاصل یک چیز) اخلاق است. با رجوع به آیات قرآن نظیر آیه هشتم سوره ابراهیم، رفتار اخلاقی، موجب زیادت و نقصان در خودِ انسان (من) هستند نه زیادت و نقصان در نعمت. این نگرش قرآنی، اخلاق را به‌مثابه مولفه شکل‌دهنده و هویت‌بخشِ ساختار وجودی انسان می‌نگرد. اثبات این نگرش، هدف اصلی این مقاله است، لذا در این مقاله، با گردآوری کتابخانه‌ای اسناد مورد نظر و رجوع به آیات مرتبط در گام نخست، به روش توصیفی تحلیلی(استفاده از داده‌های فلسفه اسلامی) این مسئله اثبات شده است.