در آستانه ولادت امام رضا (ع)
«کشف الغمة فی معرفة الأئمة» چاپ همانند شد
مرکز بین المللی میکروفیلم نور در هند، همزمان با ولادت حضرت علی بن موسی الرضا(ع) نسخه «کشف الغمة فی معرفة الأئمة» را به صورت چاپ همانند منتشر کرد.
به گزارش خبرنگار ایکنا؛ مرکز بین المللی میکروفیلم نور در هند، در آستانه ولادت حضرت علی بن موسی الرضا (ع) نسخه «کشف الغمة فی معرفة الأئمة» را به صورت چاپ همانند منتشر کرد.«کشف الغمة فی معرفة الأئمة» کتابی به زبان عربی در شرح حال، فضائل و معجزات چهارده معصوم (ع) است که از سوی علی بن عیسی اربلی، مشهور به بهاء الدین اربلی، محدث، مورخ، ادیب و شاعر شیعی قرن هفتم هجری تألیف شده است.
وی از جوانی به دلیل برخورداری از هوش و استعداد فوق العاده و شخصیت برجسته پدرش در سال ۶۳۴ هجری قمری پیش از حمله مغول به اربیل عهده‌دار ریاست دیوان انشاء ابو الصلای حسنی، حاکم اربیل بود و با بسیاری از دانشوران عصر خود ارتباط نزدیک داشت و با وجود اعتقاد به مذهب شیعه دوازده امامی، با عالمان اهل سنت نیز ارتباط و دوستی داشت. البته عالمان برجسته شیعه آن روزگار از دوستان صمیمی او بوده‌اند. او با سید ابن طاووس و خواجه نصیر الدین طوسی ارتباط بسیار نزدیک داشت.
«کشف الغمة فی معرفة الائمة» از مهمترین تألیفات اوست. در این اثر شرح حال و زندگانی معصومان و مناقب، فضائل و معجزات آن‌ها آمده است. کتاب دارای دو جزء ست؛ در جزء اول فقط به زندگی پیامبر اسلام (ص) و امام علی بن ابی طالب (ع) پرداخته شده و آن را در سال ۶۷۸ هجری قمری به پایان رسانده است. وی در جزء دوم به زندگانی حضرت فاطمه زهرا (س) و خدیجه کبری (س) و دیگر امامان پرداخته و آن را در سال ۶۸۷ قمری به پایان برده است.
مولف در مقدمه کتاب صراحت تشیع خود را اعلام کرده و اهل بیت را ثانی ثقلین دانسته است. او در تدوین کتاب عمده مطالب را از آثار و منابع گذشتگان انتخاب کرده و در هنگام گزینش مطالب روایات اهل سنت را بر روایات شیعه مقدم داشته است تا قبول مطالب برای همگان آسان باشد. وی توضیحات و نقد‌های خود را در ذیل برخی روایات ذکر کرده و در پایان زندگانی هر یک از ائمه قصید‌ه‌ای در مدح و ستایش آن‌ها سروده است. مؤلف با این ابتکار خود توجه تمام مسلمانان را به مطالب کتاب خود جلب کرده است.
این اثر تاکنون چندین بار تلخیص و ترجمه شده و بخش‌هایی از آن به طور مستقل چاپ شده است. از قدیمی‌ترین نسخه‌های این کتاب متعلق به آستان قدس رضوی است که در سال ۷۰۹ هجری قمری محمد بن محمد حلی صفار آن را کتابت کرده است. یکی دیگر از نفیس‌ترین نسخه‌های بازمانده از کتاب یادشده متعلق به کتابخانه بهاء‌الدین محمد عاملی معروف به شیخ بهایی است که بعد‌ها به خارج از ایران منتقل شده است. این نسخه از روی دستخط شاگرد مؤلف فضل بن یحیی الکاتب نوشته شده است و دارای تملک شیخ بهایی در پشت صفحه آخر است.
از این کتاب دو نسخه دیگر در مرکز میکروفیلم نور موجود است که یکی مربوط به کتابخانه ناصریه با شماره ۱۹۵ بوده و توسط محمد بن حسین الطویل حلی به خط نسخ کتابت شده است. این نسخه شامل ۳۰۳ برگ بوده و هر برگ شامل ۲۹ سطر است. متأسفانه تاریخ کتابت این نسخه مشخص نیست.
نسخه دیگر با شماره ۶۲۵ مربوط به اداره ادبیات اردو است. این نسخه دارای ترجمه فارسی بوده و مترجم آن ناشناس است، اما برخی منابع مترجم آن را علی بن حسن انواری ذکر کرده‌اند. در آغاز نسخه این عبارت «بگشا بثنای حق زبان را شیرین کن از آن شکر دهان را...» به چشم می‌خورد.
انتهای پیام 
