حجت‌الاسلام قنادی تاکید کرد:
استفاده از ظرفیت اعجاز تشریعی قرآن در تمدن‌سازی اسلامی/ پررنگ شدن مرجعیت قرآن در علوم
گروه حوزه‌های علمیه: مسئول اداره مشاوره نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه‌ها گفت: در اعجاز تشریعی باید با رویکرد ظرفیت شریعت اسلام برای تحقق تمدن اسلامی و بحث اجتهاد و ولایتمداری که امتیاز اصلی شریعت اسلام است، وارد موضوع شویم.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن (ایکنا) حجت‌الاسلام والمسلمین صالح قنادی، مسئول اداره مشاوره نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه‌ها در کرسی «اعجاز تشریعی قرآن با تکیه بر نظر آیت‌الله معرفت» که دیشب 11 بهمن در مرکز فقهی ائمه اطهار(ع) برگزار شد با اشاره به اهمیت اعجاز تشریعی در برابر اعجاز علمی گفت: اعجاز علمی بیشتر در دهه 40 در کشور و ناظر به علوم تجربی مطرح بود.
وی ادامه داد: این مسئله به گونه‌ای رشد کرد که بحث علم تجربی همه صاحبنظران را مبهوت کرده بود که وقتی از اعجاز علمی به صورت مطلق سخن گفته می‌‌شد اذهان به سراغ همین بحث می‌رفت.
وی ادامه داد: رسالت اصلی قرآن بحث راهبری جامعه در بعد هدایتی است وگرنه مسایل علمی به اندازه اشاره در قرآن مطرح شده است و اگر روی این مقوله کار شود در این صورت تفاوت میان علم و دین نیز به روشنی تبیین خواهد شد.
قنادی تاکید کرد: ثقل اصلی کار در پژوهش‌های قرآنی باید بر روی برتری‌های آموزه‌های وحیانی نسبت به ایده‌پردازی مکاتب بشری انجام شود.
این محقق تصریح کرد: الان دوره‌‌ای است که لیبرالیسم و مارکسیست ضعف‌های خود را نشان داده و بابد آهسته آهسته بحث مرجعیت قرآن در علوم انسانی را پررنگ کنیم.
وی با تاکید بر اینکه به نظر می‌رسد جایگاه قرآن در تحول علوم انسانی و اعجاز تشریعی باید بیش از پیش مورد توجه قرار گیرد، تصریح کرد: در گستره اعجاز تشریعی اختلاف نظر وجود دارد و اگر شریعت به معنای اعم آن باشد این سؤال مطرح است که آیا تمامیت را می‌خواهیم در اعجاز مطرح کنیم و یا عمق و بی‌نظیربودن مورد بحث ما است.
قنادی عنوان کرد: پیشنهاد من این است که در اعجاز تشریعی با یک رویکرد ظرفیت شریعت اسلام برای تحقق تمدن اسلامی و بحث اجتهاد و ولایتمداری که فارق و امتیاز اصلی شریعت اسلام است وارد موضوع شویم.
وی تاکید کرد: اگر به درستی بحث اعجاز تشریعی تبیین و جایگاه انسان را به درستی در منظومه آن مشخص کنیم در این صورت به انسان تفهیم می‌شود که نباید خود را جای وحی قرار دهد و باید بپذیرد که در حد و اندازه راهبردهای هدایتی نیست و بر او لازم است که به وحی پناه ببرد.
