«تکریت 11»؛ شکنجه‌گاه استخبارات صدام/ روایت 30 ماه اسارت

به گزارش ایکنا از یزد، سیدحسین سالاری، راوی کتاب «سالار تکریت» و رزمنده یزدی که 30 ماه در اردوگاه 11 تکریت اسیر بوده شب گذشته در محفل خاطره پایداری در خصوص کتاب خاطراتش اظهار کرد: مهم‌ترین عاملی که سبب شد تا نسبت به ثبت و انتشار خاطراتم اقدام کنم توصیه‌های رهبر معظم انقلاب مبنی بر لزوم تدوین، ثبت و انتشار خاطرات رزمندگان و آزادگان دفاع مقدس بود.
سالاری افزود: تبیین و ضبط خاطرات از سال 1393 آغاز شد و مصطفی زمانی‌فر، نویسنده و پژوهشگر دفاع مقدس گردآوری و تدوین آن را در مدت سه سال و نیم انجام داد و سال 97 به سرانجام رسید که به همت حوزه هنری یزد توسط انتشارات سوره مهر منتشر شد.
وی یکی دیگر از عوامل مؤثر در ثبت خاطراتش را توصیه دوستان، همکاران و پزشکان معالج خود عنوان کرد و ادامه داد: آنها با توجه به شناختی که از وضعیت جسمانی من داشتند توصیه می‌کردند که حتما این خاطرات را ثبت و ضبط کنم.
خاطرات دفاع مقدس سند مظلومیت ملت ایران است
راوی کتاب «سالار تکریت» با بیان این که ضبط و ثبت خاطرات حدود 27 جلسه دو سه ساعته طول کشید بیان کرد: این کتاب شامل پنج بخش؛ «ته تغاری»، «بازی سرنوشت»، «حدیث رنج و گمنامی»، «سالار تکریت»، «پایان شب سیه» و همچنین تصاویر و اسناد است.
وی با اشاره به شرایط سخت دوران اسارت در اردوگاه 11 تکریت عراق زمان صدام گفت: وقتی به ایران بازگشتم و در کمیسیون پزشکی عنوان کردم که شرایط جسمی‌ام در دوران اسارت بسیار وخیم بوده و به طور دائم از پایم چرک و خون خارج می‌شده، پزشکان باورشان نمی‌شد و می‌گفتند اصلا چنین چیزی امکان ندارد که همین امر، عزم مرا برای مکتوب کردن خاطرات، بیشتر جزم کرد؛ چون معتقدم جوانان امروز و آیندگان باید بدانند در جنگ تحمیلی چه اتفاقی برای رزمندگان و آزادگان افتاده است.
سالاری با بیان این که برای تکمیل مباحث کتاب از خانواده، دوستان، هم‌ر‌زمان و هم‌اردوگاهی‌های دوران اسارات نیز مطالب و خاطراتی آورده شده، افزود: سعی کردم پس از گذشت حدود 30 سال از آن ماجرا همه اتفاقات، متقن و مستند باشد که امیدارم مورد پسند علاقه‌مندان قرار گیرد.
به گفته این آزاده دفاع مقدس یکی از نکاتی که شاید این اثر را متمایز می‌کند این است که خاطرات از زبان یک سرباز ارتش بیان می‌شود.
وی در همین رابطه افزود: یکی دیگر از عوامل تدوین و نگارش کتاب این بود که نقش پر رنگ ارتش و ایثار و رشادت‌های رزمندگان ارتشی در دوران دفاع مقدس تبیین شود.
لزوم انتقال ارزش‌های دفاع مقدس به نسل امروزی
این جانباز 55 درصد، توصیه‌ای هم به سایر هم‌رزمان و آزادگان سرافراز میهن داشت و گفت: با توجه به تهاجم فرهنگی و توطئه دشمنان، شرایطی که ما در این جنگ نابرابر داشتیم امروز در حال کمرنگ شدن است، حتی فرزندان خود آزادگان نیز از خاطرات ‌پدران‌شان خبر ندارند چون زیاد از آن دوران صحبتی به میان نمی‌آید از این رو باید این خاطرات که رهبر معظم انقلاب آن را «گنجینه‌های بی بدیل و سرمایه ملت ایران خواندند»، به طور دقیق و درست ثبت و ضبط و به نسل امروز و فردای انقلاب منتقل شود.
سالاری تصریح کرد: باید این واقعیت به وضوح و روشنی تبیین شود که ما در آن جنگ نابرابر، با دست خالی و فشار و تحریم‌ها با حداقل امکانات نه تنها با ارتش بعث عراق که با دنیا جنگیدیم و پیروز شدیم.
این یادگار دفاع مقدس بیان کرد: در حالی که هنوز خود ما زنده هستیم وقتی این اتفاقات و رنج‌هایی که کشیده‌ایم را تعریف می‌‌کنیم بعضی‌ها قبول نمی‌کنند، آن‌گاه که نباشیم چطور می‌خواهند قبول کنند؟!
راوی کتاب «سالار تکریت» اظهار کرد: این خاطرات سند مظلومیت ملت ایران است که باید بماند و وقتی تعداد زیادی از رزمندگان و آزادگان آن را مکتوب و ثبت کنند، مستند و موثق و ماندگار خواهد شد.
سیدحسین سالاری که در آخرین روز سال 1366 در جبهه غرب از ناحیه پای راست مورد اصابت تیر دشمن قرار گرفت و پس از چهار روز در حالی که رمقی در بدن نداشت به اسارت دشمن بعثی درآمد، اظهار کرد: اردوگاه تکریت 11 یک اردوگاه خاص بود؛ در این اردوگاه مخوف، اسرای مفقود بسیجی و ارتشی که هیچ نام و نشانی از آنها نبود نگهداری می‌شدند. جو حاکم بر آن نیز فضای خفقان استخبارات صدام بود و حتی خود عراقی‌ها هم خبر نداشتند که تعداد زیادی از اسرای ایرانی در این منطقه حضور دارند.
وضعیت درمانی آزادگان مورد رسیدگی قرار گیرد
وی بر لزوم تجلیل از همسران آزادگان تأکید و بیان کرد: امروز پس از حدود 30 سال از ورود آزادگان به میهن، باید به وضعیت درمانی آنها بیشتر رسیدگی شود تا به لحاظ پزشکی و درمانی دغدغه نداشته باشند.
این رزمنده با اشاره به استقامت، قناعت و هنر آزادگان در استفاده بهینه از منابع در دوران دشوار اسارت گفت: آنان با مقاومت‌ و پایداری، اقتصاد مقاومتی را در اردوگاه‌های دشمن بعثی معنا کردند که می‌تواند الگوی خوبی برای جامعه کنونی باشد.
وی افزود: شرایط اسارت طوری بود که با حداقل لوازم و وسایل موجود حداکثر استفاده را می‌بردیم و هر کس هنر و مهارتی داشت به دور از چشم دشمن به دیگران هم می‌آموخت.

انتهای پیام