پای منبر علی(ع)/ 24
همنشینی با فقرا و تهیدستان + فیلم
همنشینی با فقرا موجب شکر انسان می‌شود چراکه در این شرایط آدم می‌بیند که خودش نیاز ندارد ولی دیگران نیازمند هستند لذا یاد خدا می‌افتد، از او شکرگزاری می‌کند، حالات انسانی در او تقویت می‌شود و به کمک دیگران می‌شتابد.
محسن اسماعیلی، استاد دانشگاه تهران، به مناسبت ماه مبارک رمضان در سلسله مباحثی با عنوان «پای منبر علی(ع)» که به همت ایکنا و به صورت ویدیویی تولید شده است با نگاهی به نهج‌البلاغه به بیان پندهایی از امیرالمؤمنین(ع) پرداخته است که متن و فیلم جلسه بیست و چهارم آن با عنوان «همنشین» در ادامه می‌آید:
از توصیه‌های اکید قرآن کریم و روایات، همنشینی با فقرا و تهیدستان است. قرآن و احادیث به همان اندازه که تأکید می‌کنند با تهیدستان نشست و برخاست داشته باشید از رفت و آمد و همنشینی با اغنیا و توانگران برحذر داشته‌اند. دلیل هم این است که همنشینی با فقرا موجب شکر انسان می‌شود چراکه در این شرایط آدم می‌بیند که خودش نیاز ندارد ولی دیگران نیازمند هستند لذا یاد خدا می‌افتد، از او شکرگزاری می‌کند، حالات انسانی در او تقویت می‌شود و به کمک دیگران می‌شتابد.
اما اگر انسان با اغنیا و توانگران رفت و آمد داشت همیشه احساس کمبود می‌کند و از خدای خودش طلبکار و ناراحت و گله‌مند است لذا خداوند را فراموش کرده و دیگر به زیردستان کمک نمی‌کند. همنشینی با اغنیا موجب حرص، غفلت و قساوت قلب است اما نشست و برخاست با فقرا یک فضیلت است کما اینکه در شب معراج، خداوند به پیامبر(ص) فرمود همنشینی با تهیدستان همانند همنشینی با من است.
برخی به پیامبر اسلام(ص) اصرار می‌کردند که فقرا را از خود پراکنده کن تا ما به تو ایمان بیاوریم اما خداوند در قرآن بارها به پیامبر هشدار داد که این توصیه را نپذیرد. حضرت علی(ع) نیز در حکمت صد و پنجاهم نهج‌البلاغه فرمود: «لَا تَكُنْ مِمَّنْ اللَّهْوُ مَعَ الْأَغْنِيَاءِ أَحَبُّ إِلَيْهِ مِنَ الذِّكْرِ مَعَ الْفُقَرَاءِ» یعنی از کسانی نباش که غفلت و بازیگری با ثروتمندان نزد آنها عزیزتر از همنشینی با فقرا و یاد خدا باشد.
انتهای پیام
مطالب مرتبط
