تعادل و ساختارمندی؛ ویژگی‌های سبک تلاوت منشاوی + فیلم

به گزارش ایکنا، نهمین قسمت از بسته آموزشی تقلید در تلاوت قرآن کریم با تدریس علی محرابی؛ حافظ،‌ قاری و مدرس قرآن کریم منتشر شد. این بسته‌های آموزشی که پیوست آموزشی مجمع قاریان نوجوان است، در خبرگزاری ایکنا،‌ سایت سازمان اوقاف و امور خیریه و صفحات مربوط به مسابقات رسمی جمهوری اسلامی ایران در فضای مجازی منتشر می‌شود. در ادامه متن این قسمت آمده است؛

«وقتی با این سبک(استاد منشاوی) مواجه می‌شویم حس ادب و خشوع به ما دست می‌دهد؛ سبکی که به ما این مجال و فرصت را می‌دهد که به شکلی کامل و تأثیرگذار کلام خدا را بشنویم. 

بعضی از سبک‌ها در تلاوت قرآن هستند که در آنها شاهد کارهای هنری و تحریرهای آنچنانی هستیم به شکلی که حواسمان را به عنوان مستمع از کلام خدا پرت و متوجه خود می‌کنند و زمانی به خودمان می‌آییم که می‌بینیم مدتی از تلاوت گذشته و در این مدت نتوانستیم کلام خدا را حتی در حد چند ثانیه بشنویم.

اما در سبک استاد منشاوی یک تعادل عجیب و غریبی وجود دارد به نحوی که نه آنچنان است حواسمان پرت آن سبک شود و از کلام خدا غافل شویم و نه آنقدر ساده و خالی است که برایمان جذابیت نداشته باشد و لذا یکی از ویژگی‌های سبک استاد منشاوی تعادل است.

از نظر صوتی صدای استاد منشاوی جزء بهترین اصوات عالم تلاوت است. جالب است که با استفاده از ابزار و متدهای صداسازی، صدای بهترین قاریان مصری را بررسی کردند و صدای استاد منشاوی، کامل‌ترین تکنیک‌ها بوده است به نحوی که در آن شاهد هیچ زیاده‌کاری نیستیم و لذا آن تعادل اینجا خود را نمایان می‌کند.

از نظر لحنی سبک منشاوی یک ساختار مشخصی دارد و تقریباً قابل پیش‌بینی است که استاد چطور تلاوتش را شروع می‌کند و چطور وارد مقام بعدی می‌شود و چطور اوج می‌گیرد و از یک مقام به مقام دیگر می‌رود. این نوعی ساختارمندی در حوزه لحن است و به این معنا نیست که ملال‌آور است، چرا که در عین ساختارمند بودن، استاد منشاوی، خلاقیت لحنی را نیز به خرج می‌دهد.

یکی از مهمترین خصوصیات ساختارمند بودن صداهایی مثل سبک استاد منشاوی تقلید آسان از آن است، نوجوانان سریعاً می‌توانند  به یک ساختار مشخص در تقلید برسند.

سبک استاد منشاوی صوت‌محور نیست، یعنی سبکی نیست که به یک مقوله خاص صوتی به شکل شاخص وابسته باشد؛ با تأکید بر این نکته باید در نظر داشت که مثلاً از آنجا که صدای استاد منشاوی در اغلب اوقات صدایی پُرحجم و درشتی است، لذا برای مقلدانی با صدای نازک و ریز مناسب نیست و در صورت تقلید از سوی ایشان با نوعی صداسازی تصنعی که اتفاقاً به تارهای صوتی نیز آسیب می‌زند، روبرو خواهیم شد. به هر حال میان صدا و تجوید رابطه‌ای مستقیم وجود دارد و در ادای کلمات و مخارج، مناسب است تا توناژ صدا به جنس و توناژ صدای قاری که از او تقلید می‌شود، نزدیک باشد.»