شهید سلیمانی اسوه یک مسلمان اصیل و واقعی است

به گزارش ایکنا ساعتی پیش در شامگاه جمعه ۱۵ دی نشست ادبی «پهلوان قاسم نامدار»، در محکومیت عملیات تروریستی گلزار شهدای کرمان و به یاد زائران شهید سلیمانی با حضور جمعی از اهالی ادب حوزه ایران فرهنگی با مدیریت علیرضا قزوه و اجرای سید مسعود علوی‌تبار و به میزبانی گروه بین‌المللی هندیران برگزار شد.

رضا اسماعیلی شاعر و پژوهشگر ادبی در ابتدای این مراسم در طی سخنانی عنوان کرد: رسول اکرم(ص) در حدیثی درباره برترین شهیدان می‌فرماید: «برترین شهیدان کسانی هستند که در خط مقدم با دشمنان جهاد می‌کنند و روی برنمی‌گردانند تا به فیض شهادت که رستگاری جاوید است نائل شوند. از همین رو، خداوند از آنان خشنود است و جایگاهشان غرفه‌های عالی بهشت».

با عنایت به حدیث فوق، شهید والامقام حاج قاسم سلیمانی در شمار برترین شهیدان قرار می‌گیرد.

اگر بخواهیم به وجوه تمایز شخصیتی سردار دل‌ها اشاره کنیم، پیش و بیش از هر چیز باید به «سلوک انسانی» و سجایای اخلاقی او اشاره کنیم. حاج قاسم اسوه یک انسان آرمانی و یک انقلابی اصیل و روشن‌اندیش بود. انسانی موحد و یکتاپرست که بالاترین افتخارش «عبودیت» و بندگی حضرت حق بود، همین سلوک انسانی او را در چشم مردم عزیز کرد. از زیباترین جلوه‌های بیرونی این سلوک انسانی: عزت نفس، حق‌خواهی، عدالت‌طلبی، آزاداندیشی، مردم‌داری، ساده زیستی و جوانمردی بود. شهید حاج قاسم سلیمانی اسوه یک مسلمان اصیل و واقعی است. مسلمانی که از مولای خویش حضرت اباعبدالله(ع) آموخته بود که هیچ ارزشی برتر و والاتر از «آزادگی» نیست. او انسانی وارسته و به حق پیوسته بود که از قید هر تعلقی جز بندگی حضرت دوست آزاد بود.

اسماعیلی افزود: دیگر اینکه او به اعتبار نظامی بودن، خودش را تافته‌ی جدا بافته نمی‌دانست. حاج قاسم در طول زندگی، هیچگاه راهش را از مردم جدا نکرد و در تمام عمر بابرکت خویش با مردم و در کنار مردم بود. او به‌راستی و درستی سنگ صبور دردهای مردم بود، با شادی مردم می‌خندید، و با اندوهشان اشک می‌ریخت. او به تکریم کرامت‌های انسانی می‌اندیشید؛ چراکه از مقتدای خود، پیامبر مکرم اسلام(ص) آموخته بود که اصلی‌ترین رسالت دین، تکریم و احیای مکارم اخلاق است.

این پژوهشگر ادبی در بخش دیگری از صحبت‌های خود به شهدای گلزار کرمان اشاره داشت و تأکید نمود: امروز دایره و دامنه تأثیرگذاری آن سردار پرافتخار را از وحشتی که نام بلند قاسم سلیمانی در جان جهانخواران انداخته است می‌توان فهمید. حادثه تروریستی کرمان که به شهادت جمعی از هموطنان مان منجر شد و ایران را عزادار کرد، گواه صادقی بر درستی این ادعاست که دشمنان حقیقت حتی از زنده نگاه داشتن یاد و نام بلند شهید سلیمانی وحشت دارند.

وی در ادامه اهمیت مجاهدت‌های شهید سلیمانی را در بی‌مرز بودن آن دانست و تصریح کرد: رسالت آن مجاهد نستوه ظلم‌ستیزی و مظلوم نوازی بود. امروز حاج قاسم در چشم جهانیان نماد بیداری و پایداری و مقابله با زشتی و پلشتی است.

جهانی داغدار شهر کرمان

در این سوگواره ادبی که با بداهه نویسی مسعود ربانی همراه بود شاعران و دیگر هنرمندانی همانند علیرضا قزوه، رضا اسماعیلی، سید مسعود علوی، محمدعلی یوسفی، سید مهدی بنی‌هاشمی، محمدمهدی عبداللهی، سید حکیم بینش، مهدی باقرخان، نغمه مستشار نظامی، فرزانه قربانی، سیده کبری حسینی بلخی،حمیده پارسافر، سیده کوثر حسینی توچای، شهلا کلبعلی، زهرا میریان کرمی، عارفه دهقانی، فاطمه ناظری، سارا عبداللهی فر،  سیده کبیری حسینی بلخی ، و  مریم فروزان کیا حضور داشتند.

در ادامه برخی از اشعار ارائه شده در این برنامه را با هم مرور می‌کنیم.

...

علیرضا قزوه

باز در کوچه‌ی ما شام غریبان شد

حال هشتادوسه آیینه به سامان شد

چون سیاووش گذشتند خلیل آسا

آتشی بود که یکباره گلستان شد

باز دلتنگ شدم مثل شب کرمان

باز در سینه‌ی من درد فراوان شد

هان بگریید بگریید پریشانان

گیسوی لیلی ما بود پریشان شد

مثل پروانه پری سمت خدا وا‌کرد

سوخت چون شمع و سراپا همه تن جان شد

کشتگان حنجره‌شان رنگ قیامت داشت

رشتۀ گردنشان خود، رگ شریان شد

تا در باغ شهادت بگشود ایزد

رفتن از این شب دلتنگ چه آسان شد

می‌توان سبزتر از خون درختان بود

می‌توان سرختر از لعل بدخشان شد

خضر ای خضرِ شهادت، بنگر کرمان

هر قناتش چو یکی چشمۀ حیوان شد

بشتابید هلا وقت شهیدان است

عشق ارزان شد، ارزان شد، ارزان شد

جای جنات به دامان سقر افتاد

هر که این کرد هم از کرده پشیمان شد

آنکه می‌خواست رود سمت بهشت عدن

ناگهان هیمه‌کش مطبخ شیطان شد

هر که بد گفت تو را بد دید در دنیا

شهره در ذلت و در خواری و خذلان شد

ساعت رفتن مولا به سوی میدان

در دو نوبت دل من عازم میدان شد

چشم بگشایید شمشیر به کف گیرید

دل من! باید امروز نگهبان شد

استخوانم شده از خشم تفنگی پُر

همه اعضای من از خشم چو دندان شد

باز می‌چرخد و می‌چرخد و می‌چرخد

آسیایی که پر از خون عزیزان شد

این‌همه شعر سرودیم به عشقِ عشق

نامشان نامترین مطلع دیوان شد

به خداوند قسم هست بهشت از او

هر که با قاسم ما بر سر پیمان شد

...

نغمه مستشار نظامی

تا صدا می‌زدی تو "باباجان!"

دل بابابزرگ پر می‌زد

هر زمان می‌رسید از مسجد

به تو با اشتیاق سر می‌زد

قصه می‌گفت از عموقاسم

از نماز و گرفتن گل سرخ

قصه می‌گفت از شبی غمگین

از شب تلخ رفتن گل سرخ

روز مادر کنار موکبتان

عطر چای و گلاب و حلوا بود

مادرت پاک کرد اشکش را

کاش عموقاسمت هم اینجا بود

وقت روضه، عمو عمو گفتی

موکب انگار کربلا شده بود

باز انگار طفل شیرینی

از عموی خودش جدا شده بود

خبر آمد که باز حرمله‌ها

حمله کردند و ماه را کشتند

شمرهای زمانه از وحشت

مردم بی‌گناه را کشتند

من به قربان تکه‌های تنت

جان شیرین و پاره‌ی قلبی

میهمان رقیه‌ای امشب

با همین گوشواره‌ی قلبی

در لباس قشنگ صورتی‌ات

مثل گل‌های ارغوان شده‌ای

آه ریحانه جان، عزیز دلم

زود مهمان آسمان شده‌ای

...

سید مسعود علوی تبار

ز سر تا پا سیه‌پوش است ایران

زمین شد سرخ از خون شهیدان

مرا ای داغ باشد در دل تنگ

جهانی داغدار شهر کرمان

...

فرزانه قربانی

با من بگو از داغ‌های بی‌شمارت

از لاله‌های پرپر روی مزارت

رگباری از سنگ ستم باریده انگار

بر سینه‌ی آیینه‌های بی غبارت

صد دانه شد پاشید پیکرها به هرجا

وقتی خزان زد بر دل باغ انارت

دیشب پرستوی میان خواب می‌دید

در آسمان‌ها آشیان دارد کنارت

قالی سرخی پهن شد از خون گلها

در زیر پای زائران داغدارت

موجی که می‌آمد به سوی تو پریشان

آرام می‌گیرد به زودی در جوارت

...

محمدمهدی عبداللهی

صدای زنگ تاریخ است در دهلیز تکراریم

قلم بردار تا از داغ دیگر پرده برداریم

قلم بردار تا وقت شفق از لاله بنویسیم

که خونین‌دل به پشت در، کنار زخم مسماریم

قلم باید تمام عمر، خون گرید که می‌بیند

به رنگ کربلا هر روز و شب، داغی دگر داریم

اگرچه واژه‌هایم رنگ خون دارند حق دارند

کنار علقمه امروز در سوگ علمداریم

حدیث قصه غم‌هایمان شرحی دگر دارد

اگر در سوگ سردار و شهیدانش عزاداریم

دوباره آل نفرین مستحق رمی شیطان است

روا باشد که از آل يهود اینگونه بیزاریم

زمان از جوشش فریاد مظلومان لبالب شد

بیا ای منتقم! بی‌تاب از این آشفته‌بازاریم

شمیم مقدم سبز تو در جان جهان جاریست

ببار ای حضرت باران که با شوق تو بیداریم

...

سارا عبداللهی فر

تمام دشت گل‌ها گشته پرپر

که شد مواج دریا بار دیگر

وطن خون گرید از داغ عزیزان

که باشد چشممان از  غصه‌ها تر                                                                                          

....

محمدعلی یوسفی

از زائرت هم می‌هراسند این پلیدان

این دشمنان کشور زیبای ایران

از کینه‌شان نسبت به سرداری دلاور

خون‌هاست جاری در خیابان‌های کرمان

 تکثیر شد وقت شهادت آن دلاور

روییده از هر قطره خونش عشق و ایمان

هر پرچمی از دست سرداری بیفتد

سردار دیگر می‌رود با آن به میدان

هرگز سلیمانی نمی‌میرد چراکه

سرریز می‌شد عشق، او را از دل و جان

 بیدارتر شد ملت ما از ترورها

در هجمه دشمن شود سیلی خروشان

ما داغدار مردم مظلوم هستیم

از غزه تا صنعا و  کرمان تا به لبنان 

فرقی ندارد ما کجای این جهانیم

هر جا که باشی نام تو این است: «انسان»

...

مهدی باقر خان

دوباره خون تازه ریخته بر خاک ایرانم

نبینم خدعه را در  سرزمین عشق و عرفانم

دوباره شاهد کِشت شهادت بود و گلگون شد

دوباره خطه‌ی ایران‌زمینم، شهر کرمانم

گهرها را من از اهل نظر، پنهان نمی‌دارم

کف دریاست بنگر آن‌همه لولو و مرجانم

صدای کودک پرپر شده از کنج میدان است

به شکل سرخی خورشید وقت عصر، می‌مانم

به میدان می‌روم، این دشمنان شاید نمی‌دانند!

مثال خیزش اقصایم و  امواج توفانم

هر آنچه بر سر غزه و کرمان و یمن آمد

من هندی خجالت می‌کشد امروز  وجدانم

مرامم، آرزویم صلح  انسان‌ها بُوَد دائم

به راه عشق و ایمان من گذشتم از سر و جانم

...

فاطمه نانی زاد

وقت سحر آورد به کف جام بلا را

نوشید ز لب‌های عطش کرب‌ و بلا را

در آینهء جعفر طیار درخشید

آورد به زیر پر خود ارض و سما را

آه...این خبر داغ گل انداخته در باغ

بلبل، تو بخوان نغمه‌ی لا حول و لا را

انگار که در علقمه افتاد سواری

انگار علمدار...مخوان روضه..خدا را

نی‌ها که پر از ناله‌ی هجرند سرودند

در بدرقه‌اش سوز دل خسته‌ی ما را

تا قدس فقط چند قدم مانده، بخوانید

یک‌بار دگر یاد امام و شهدا را

....‌...

‌سارا جلوداریان

به جلادان بگو: کاری از آنان برنمی‌آید

حدیث عشق، جاوید است و هرگز سر نمی‌آید

به جلادان بگو:‌ ای ابن‌ملجم‌های آلوده !

کسی که “یاعلی” گفته‌ست، از پا درنمی‌آید

به جلادان بگو: ما از تبار پاک دریائیم!

که در قاموسمان، غیر از دُر و گوهر نمی‌آید

دوباره نور بر آیینه‌ها تابید و ثابت شد

که دور ماهرویان جهان، آخر نمی‌آید

همه لب‌تشنه‌ایم و خوب می‌دانیم در محشر

به استمداد ما، جز ساقی کوثر نمی‌آید

قلم در دست، غم در دل، هزاران سوز در سینه

به چشمم آه … غیر از لاله‌ی پرپر نمی‌آید

 سپیداران، فقط تن‌پوش آزادی به تن دارند

ردایی اینچنین والا، به هر نوبرنمی‌آید

شهیدان، زنده‌اند و مردگان واقعی مائیم

ولی این قصه‌ی جانکاه در دفتر نمی‌آید

...

سیده کبری حسینی بلخی

زمین چرخید و دشت کربلا این بار کرمان شد

شهادت چند روزی قسمت خاک کریمان شد

ملائک دید صحرا گرم و باغ لاله پژمرده است

ز غیرت آسمان غرید و ابر آورد و باران شد

ز توفان بلا یک دشت گل بر خاک‌  پرپر گشت‌

دری از آسمان بگشود‌ و دست عشق، دامان شد

برای مؤمنان فرقی ندارد دی و فروردین

از آن روزی که ایمان همنشین جان انسان شد

چه مردی بوده این سردار دل‌ها، دیر فهمیدیم

که دشمن از شکوه زائرانش هم هراسان شد

دوباره حشمت ایران دو چشم جادوان را سوخت

دوباره دیو، راهی سمتِ دربارِ سلیمان شد

دوباره دیگِ صبرِ ملت ایران به جوش آمد

گمانم نوبت‌ پیروزی و فتح‌ِ نمایان شد

مزار لاله‌های جاودان راه آزادی

دوباره میزبان لاله‌های سرخ ایران شد

دوباره آتش نمرود روشن شد بر ابراهیم

دوباره چون گلستان در گلستان در گلستان شد

چنان تهران که غمگین غم رودابه کابل

چنان کابل که اکنون غم شریک شهر کرمان شد