Сураи Раҳмон пур аз такрорҳои ширину калимаҳои лабрез аз лутфи Худо аст. Ин сура на фақат як шоҳкори адабӣ дар Қуръон, балки як даво барои дилҳои хаста ва табобате барои танҳоии бемор аст.
Осорхонаи Қуръон дар Макка яке аз асарҳои намоёни санъатии худро, ки як тасвири санъатии махсус бо истифода аз ҳунари минакорӣ ва саҳифаи Сураи Ҳамд ва ибтидоҳои Сураи Бақара мебошад, ба тамошо гузошт.
Имоми Содиқ (а) аз яке аз ёрон пурсид:
Шумо чанд бор Ҳаҷ рафтаед?
Ӯ гуфт:
Нуздаҳ бор Ҳаҷ анҷом додаам.
Имом фармуд:
Онро ба бист бор расон, то савоби як бор зиёрати Ҳусайн (а) ба шумо навишта шавад.
[Камолуз-Зиярат, саҳ. 162]
Бо наздик шудани маросими Арбаини Имом Ҳусайн (а) ва пешбинӣ шудани ҳузури беш аз 20 миллион зоир, вилояти Карбало тамоми ниҳодҳои хизматрасон ва фанниро ба ҳолати омодабош даровардааст, то зоиронро ба хубӣ қабул кунад.
Курси тобистонаи Қуръонӣ, ки аз ҷониби Идораи таблиғ ва иршоди динии Вазорати авқоф ва корҳои исломии Қатар роҳандозӣ шудааст, бо истиқболи гарми кӯдакону наврасон аз синну соли гуногун рӯ ба рӯ шудааст.
