عهد خاص امام حسین(ع) با خداوند چه بود + صوت

به گزارش ایکنا، مراسم سوگواری ایام اربعین حسینی با سخنرانی سیدمجتبی حسینی؛ کارشناس دین، شب گذشته 13 شهریورماه با محوریت شرح زیارتنامه امام حسین(ع) برگزار شد که گزیده سخنان وی را در ادامه می‌خوانید؛

«أَشْهَدُ أَنَّكَ دَعَوْتَ إِلَى اللَّهِ وَ إِلَى رَسُولِهِ وَ وَفَيْتَ لِلَّهِ بِعَهْدِهِ؛ شهادت مى‌دهم كه تو مردم را به سوى خدا و رسولش دعوت نمودى و به عهدى كه با خدا نموده بودى وفا كردى»

خداوند یک عهد عمومی با بنی آدم دارد: «أَلَمْ أَعْهَدْ إِلَيْكُمْ يَا بَنِي آدَمَ أَنْ لَا تَعْبُدُوا الشَّيْطَانَ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُبِينٌ؛ اى فرزندان آدم مگر با شما عهد نكرده بودم كه شيطان را مپرستيد زيرا وى دشمن آشكار شماست». پس خدا یک عهد عمومی برای همه دارد ولی یک عهد خاص هم برای برخی افراد دارد چنانکه وقتی مردم دور امیرالمومنین(ع) جمع شدند و از ایشان خواستند خلافت را بر عهده بگیرد، امیرالمومنین(ع) فرمود: «لَولا حُضُورُ الحاضِرِ، و قِيامُ الحُجَّةِ بِوُجودِ الناصِرِ، و ما أخَذَ اللّه ُ عَلَى العُلَماءِ أن لا يُقارُّوا على كِظَّةِ ظالِمٍ، و لا سَغَبِ مَظلومٍ، لأَلقَيتُ حَبلَها على غاربِهِا» یعنی اگر نبود که خداوند از ما عالمان پیمان گرفته است که بر سیری ظالم و گرسنگی مظلوم آرام نگیریم، افسار خلافت را بر گردنش می‌انداختم.

عهد خاص امام حسین(ع) در کتاب مختوم

پس خداوند یک پیمان عمومی دارد و یک پیمان برای خواص دارد. هر کدام از اینها یک وفای به عهدی دارد. ما در اینجا به امام حسین(ع) اظهار می‌کنیم: «وَ وَفَيْتَ لِلَّهِ بِعَهْدِهِ». در کنار اینها، ما یک وفای به عهد خاص الخاص داریم. عهد خاص نسبت به علما است مبنی بر اینکه بر سیری ظالم و گرسنگی مظلوم بی‌تفاوت نباشند. عهد خاص الخاص برای یک شخص است. وقتی به امام حسین(ع) می‌گوییم تو به عهد خدا وفا کردی یعنی هم به عهد عمومی وفا کردی هم به عهدی که خدا از علما گرفته وفا کردی و هم به عهد خاص خودت وفا کردی. این عهد خاص چیست؟ وقتی پیامبر(ص) در بستر بیماری بودند جبرئیل بسته‌ای برای ایشان آورد که حاوی وصیت ایشان به ائمه(ع) بود. به این بسته کتاب مختوم می‌گویند. در این کتاب برای هر امامی یک دستوری بیان شده است. وقتی امام حسین(ع) می‌خواستند از مدینه بیرون بیایند این کتاب را به ام سلمه دادند و فرمودند این امانت را به علی بن حسین(ع) بده. پس هر امامی در این کتاب مختوم یک دستور ویژه دارد که این عهد، عهد مخصوص خودش است.

در این کتاب برای امام حسین(ع) نوشته بود: «اخرج بقومک إلی الشهادة ولا شهادة لهم إلا معک و اشرنفسک لله تعالی، ففعل ثم دفعه إلی على بن الحسین» یعنی قوم را به سوی شهادت خارج کن و برای آنها شهادتی نیست مگر با تو. پس اینجا عهدی مخصوص خود سیدالشهدا(ع) است و این عهد خاص الخاص است. عهد خاص این است که علما در برابر سیری ظالم و گرسنگی مظلوم آرام نگیرند، عهد خاص الخاص این است که امام برای شهادت قیام کند.

حرکت سیدالشهدا یک ظاهری دارد و آن اینکه عده‌ای از حضرت دعوت کردند که ایشان پیشوای آنها باشد. امام ابتدا بررسی کرد، مسلم را فرستاد تا اوضاع را بسنجد، مسلم هم پیام داد که اینها خواهان تو هستند و حضرت به سمت کوفه حرکت کردند. در بین راه آن اتفاقات افتاد، مسلم هم شهید شد ولی کار ادامه پیدا کرد تا به کربلا رسید. همه چیز حسب ظاهر درست و معنادار است. چرا امام به کوفه آمد؟ چون حضرت را به کوفه دعوت کردند. این لایه ظاهری حرکت است. اتفاقا این لایه ظاهری قرن‌ها برای انسان‌ها راهنما و الگو است.

در این حال باید توجه داشت که لایه باطنی حرکت این نبود. باطن قضیه این بود که «اخرج بقومک إلی الشهادة ولا شهادة لهم إلا معک». در طی مسیر برخی بحث‌های تحلیلی می‌کردند، حضرت می‌فرمود خیرخواهی تو درست است ولی قضیه من فراتر از این است. اصل این کار کاری است که از سوی پیامبر(ص) به من دستور داده شده است. حالا که چهل روز از این ماجرا گذشته است، ما خطاب به حضرت می‌گوییم: «أَشْهَدُ أَنَّكَ دَعَوْتَ إِلَى اللَّهِ وَ إِلَى رَسُولِهِ وَ وَفَيْتَ لِلَّهِ بِعَهْدِهِ».

سیدالشهدا یک عهدی کرد و ما در روز اربعین می‌خواهیم به ایشان سلام بدهیم، خطاب به حضرت می‌گوییم: «أَشْهَدُ أَنَّكَ دَعَوْتَ إِلَى اللَّهِ وَ إِلَى رَسُولِهِ وَ وَفَيْتَ لِلَّهِ بِعَهْدِهِ». در طول تاریخ افرادی زیادی بودند که مبارزه حق‌طلبانه کردند و انگیزه‌های مختلفی داشتند، ولی امام به خاطر عهدی که با خدا داشت قیام کرد. من که می‌خواهم به امام ابراز ارادت کنم و ایشان را اسوه خودم قرار دهم وقتی به این قسمت زیارت می‌رسم باید ببینم آیا به عهد خودم با خدا وفا می‌کنم یا خیر.

نهاد درون تو یک عهدی با خدا دارد ولی تو آن را پنهان کردی. یکبار شخصی بیمار بود و آه می‌کشید. امام صادق(ع) فرمودند «آه» یکی از اسمای خداوند است. خدا این آه را در نهاد تو گذاشته است که در حال بیماری هم نام خدا را ببری. خدا یک عهدی هم در عمق دلت گذاشته است. یک شخصی نزد امام صادق(ع) آمد و گفت من خدا را قبول ندارم ولی امام گفت چرا، تو خدا را قبول داری. آیا تجربه داشتی سوار کشتی شوی و کشتی دچار طوفان شود و تو وسط دریا امید داشته باشی کسی تو را نجات بدهد؟ همان خدا است.

یک معنای اینکه امام حسین(ع) باب نجات الامه است همین است که ما امشب نشستیم تا ارتباطمان را با خدا بهتر کنیم. ارادت ما به امام حسین(ع) نه از این جهت است که ایشان فامیل ما است یا در حزب ما است یا در صنف ما است، بلکه برای این است که ایشان به عهد خدا وفا کرده است. ارتباط ما با امام حسین(ع) سه‌جانبه است و این ارتباط را خدا برقرار کرده است.

ماجرای شکل‌گیری پیاده‌روی اربعین

در گذشته که خبری از پیاده‌روی اربعین با این حجم نبود برخی سوال می‌کردند داستان اربعین چیست. ببینید، در روایتی از امام حسن عسکری(ع) یکی از علائم مومن یعنی شیعه زیارت اربعین عنوان شده است. لذا یک عده تصمیم گرفتند در اربعین به زیارت آن حضرت بروند. در روایات دیگری بیان شده است هر قدم زیارت کربلا این میزان ثواب دارد لذا یک عده تصمیم گرفتند پیاده به کربلا بروند. بعدها یک عده آمدند هم اربعین زیارت کنند و هم پیاده بروند و با یک تیر دو نشان بزنند. پس این مراسم از گذشته وجود داشته و برای امروز نیست.