فرصت عافیت و ابتلا + فیلم

 

عافیت و ابتلا، دو وضعیت متفاوت برای هر یک از ما انسان‌ها هستند. همه ما بدون استثناء گاهی گرفتار ابتلا هستیم و سرمان شلوغ است، ناراحتیم یا مشکلی داریم و گاهی هم در عافیت هستیم یعنی خداوند لطف کرده و مشکلی سر راه ما قرار نداده است. گرچه عافیت و ابتلا، هر دو دارای حکمت است و هر دو امتحان الهی هستند اما متأسفانه ما انسان‌ها معمولاً، نه در آزمون عافیت سربلند هستیم و نه در امتحانِ ابتلا.

 

یکی از گلایه‌های خداوند در قرآن از ما انسان‌ها این است که می‌فرماید: «وَلَئِنْ أَذَقْنَا الْإِنْسَانَ مِنَّا رَحْمَةً ثُمَّ نَزَعْنَاهَا مِنْهُ إِنَّهُ لَيَئُوسٌ كَفُورٌ؛ و اگر ما بشر را از نعمت و رحمتی برخوردار کنیم، سپس (چون کفران کرد) آن نعمت را از او بازگیریم او سخت به خوی نومیدی و کفران درافتد» (هود/ 9) خداوند می‌فرماید این انسان به گونه‌ای است که اگر ما چیزی به او دادیم و بعد مصلحت دانستیم برای مدتی پس بگیریم ناامید می‌شود و کفر نعمت می‌کند و آن هم نه به صورت عادی بلکه خیلی ناامید می‌شود، انگار دنیا به آخر رسیده است و تاکنون خداوند به او نعمتی نداده است.

 

همچنین خداوند در آیه بعدی همین سوره می‌فرماید: «وَلَئِنْ أَذَقْنَاهُ نَعْمَاءَ بَعْدَ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ لَيَقُولَنَّ ذَهَبَ السَّيِّئَاتُ عَنِّي ۚ إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ؛ و اگر آدمی را به نعمتی پس از محنتی که به او رسیده باشد رسانیم (مغرور و غافل شود و) گوید که دیگر روزگار زحمت و رنج من سرآمده، سرگرم شادمانی و مفاخرت گردد» حضرت علی(ع) نیز فرمودند: «لَا تَكُنْ مِمَّنْ يُعْجَبُ بِنَفْسِهِ إِذَا عُوفِيَ وَ يَقْنَطُ إِذَا ابْتُلِيَ» یعنی از کسانی نباش که وقتی در عافیت است خودشیفته و وقتی هم دچار ابتلا شده خودباخته است بنابراین نه خودشیفته باشیم و نه خودباخته.